Knotsgekke reis naar knotsgekke stad

Op de vroege ochtend van de 4^e februari troffen 26 mannen en vrouwen elkaar op Schiphol. Ze begonnen aan de reis naar The World of Concrete. Een beurs over vloeren, beton en metselwerk in Las Vegas. Het werd een reis met horten en stoten. Van tevoren wisten we al dat we de reis nooit zouden vergeten. Nu weten we dat zeker.

Vliegen naar Amerika doe je niet zomaar even. Dat wist iedereen. Dus met enthousiaste tegenzin stapten we aan boord. Bij aankomst op onze tussenstop in Atlanta hadden we onvoldoende in de gaten hoe groot dat vliegveld was. Hendrik Ruys kreeg gelukkig de gelegenheid om het vliegtuig aan de gate tegen te houden, anders waren minstens 20 NOA-enthousiastelingen achtergebleven in Atlanta. Op het vliegveld van Las Vegas stonden de slotmachines al naar ons te knipogen. Minpuntje was dat twee gasten hun koffers niet op de bagageband zagen staan. Na een frustrerend lange incheckprocedure in het hotel betrokken we uiteindelijk onze kamers in het 26 verdiepingen hoge Flamingo hotel. We sloten de dag af met een echt Amerikaans etentje en de meesten lagen al om 21.00 uur in bed. Niet vreemd, want in Nederland was het toen 4.00 uur 's nachts.

World of Concrete

Op de tweede dag zoefden we met de Monorail naar The World of Concrete. Als internationale delegatie werden we door de Amerikaanse ambassade trots onthaald in het International Trade Center van de beurs. Wat overigens geen bal voorstelde. Een betere ontvangst kregen we bij Blastrac, die met een gigantische stand prominent op de beurs aanwezig was. Drie enthousiaste Nederlandse Blastrac-medewerkers voorzagen de groep uitgebreid van informatie over hun nieuwste assortiment. Daarna zocht iedereen zijn eigen weg over de beurs. Na afloop kon iedereen daardoor andere ervaringen met elkaar delen. Relatief vroeg naar het hotel, zodat we wat langer in de bar konden hangen. In de avond stond er nog een diner en een show op het programma.

Wandeling door Las Vegas 

De tweede dag namen veel groepsleden de gelegenheid om nogmaals de beurs te bezoeken. In de middag kregen we door een medewerker van de Amerikaanse ambassade nog een imposante wandeling door Las Vegas. Ze zijn daar knettergek. Een nagebouwd Venetië waar gondels door de grachten van het winkelgedeelte varen was misschien wel het meest exotische dat we tegenkwamen. Een enkele deelnemer had ervoor gekozen om met een helikopter over de Grand Canyon te vliegen. Iets waar men met enthousiaste verhalen over terugkwam. De avond werd afgesloten met de “Customer Appreciation Party” van Blastrac. Vanaf de derde verdieping, van een speciaal daarvoor gebouwd gebouw, konden we onze Golf-vaardigheden bijwerken. Mensen die wat minder bedreven waren, pakten een biertje of schoven aan bij het buffet.

Hooverdam

Op de derde dag stond een bezoek aan de Hooverdam op het programma. Georganiseerd door de beursorganisatie. De Amerikanen hadden niet helemaal in de gaten wie zich daarvoor allemaal hadden opgegeven en vielen alle bezoekers lastig met een oersaaie, gortdroge presentatie over hoe de bij de Hooverdam liggende brug gebouwd was. Imposant maar verschrikkelijk saai… NOA was één van de partijen die ingreep om het verhaal / de martelgang niet nog langer te laten duren, waardoor we uiteindelijk met een drietal bussen het zeer indrukwekkende bouwsel uit de jaren 30 bezochten. De dag werd afgesloten met een chique diner.

Terugreis met verrassingen

De terugreis kon beginnen, maar ook deze had nog enkele verrassingen voor de groep in petto. Na onze tussenlanding in Los Angeles bleken we de aansluitende vlucht naar Amsterdam niet meer te kunnen halen. Hetgeen betekende dat we met de hele groep een extra overnachting kregen aangeboden op kosten van Delta Airlines. De groep werd in twee mootjes gehakt en via verschillende tussenstops landden we uiteindelijk in Amsterdam. Iets wat de hele dag onzeker bleef en de nodige vertraging opleverde, omdat er veel vluchten in Nederland waren gecanceld door de storm Ciara.

De rest van het verhaal stays in Vegas